Afgelopen jaar kreeg ik een telefoontje van een bezorgde mevrouw die op korte termijn een afspraak wilde maken voor haar vader. Hij had een wondje bij zijn teen, wat ze er niet zo prettig uit vond zien. Ondanks een volle agenda leek het mij ook verstandig om deze meneer toch maar even te ontvangen.
Zo gezegd zo gedaan, meneer kwam in mijn praktijk en vond het fijn dat hij even tussendoor mocht. Hij vertelde dat hij diabetes patiënt is en dat hij er ook neuropathie bij heeft. Hierdoor heb je geen gevoel meer in je voeten. Het wondje aan zijn voet zag er inderdaad niet erg fijn uit. Ook had meneer wat vel en eelt te ver in het leven afgescheurd, wat er nog pijnlijker en slechter uit zag dan het wondje aan zijn teen.
Meneer zijn dochter had er verstandig aan gedaan om een medisch pedicure te bellen, maar ik adviseerde meneer dat hij dezelfde dag nog een afspraak moest maken met een podotherapeut. Hij bedankte mij en zei dat hij dit gelijk ging doen. Hij vroeg wat hij mij verschuldigd was, maar voor zo’n advies is een dankjewel meer dan voldoende. Later die middag ontving ik een telefoontje van meneer, hij vertelde dat hij ook direct bij zijn podotherapeut tussendoor mocht. Deze had hem behandeld en vertelt dat hij zijn pedicure mocht bedanken voor het doorverwijzen en dat daardoor erger was voorkomen. Ik word heel blij van zo’n compliment, maar het is gewoon een taak voor de medisch pedicure om snel te handelen bij een risicopatiënt en direct andere disciplines in te schakelen als het nodig is.
